aklı başına ermediği, seven insanın kızdığında dövebileceğine inanan, o acımasızlığı anne dayağı sanan çocuktur.
geçenlerde aldığım bir haber beni üzdü. ölmüş o öğretmenim. geçmişe dönünce ilkokulla ilgili, onunla ilgili hatırladığım ve hiç unutmayacağım bir anı...
defter alması söylenir babaya, okulun son ayı olmasına rağmen defter bitmiştir. baba alır defteri buraya kadar bir sorun yok. özenerek yazmaya çalışan çocuğa sorar öğretmeni
- niye bu defter böyle kalın , nerden aldın bunu sen?
- kantinden aldım öğretmenim
-gel bakayım sen bi.
öğretmen kantine doğru gider, yanında da ben. nasıl korkuyorum ama, çünkü kantinden almadım o defteri ben, babam kırtasiyeden aldı işten dönerken. babam aldı demek yerine kendi defterimi kendim gidip almışım gibi görünmek istedim, çocukluk işte.
- çocuk burdan almış defteri, değiştir bakalım çok kalın bu.
-hocam bende bu defterlerden yok, ben satmadım.
ben korkudan altıma yapıcam artık, biliyorum çünkü öğretmenimiz ota boka sinirlenen bi tip. dün de zaten cem sırada dururken sallanıyo diye dövdü onu.
-yalan mı söyledin sen?
-...
cevap vermedim korkudan. temiz bi dayak attı. yüzümüze vurmazdı anlaşılır diye. o gün eve gittim ama hiç konuşamıyorum. cevap vermek istesem bile veremiyorum dilim tutulmuş o dayaktan sonra. evi aradı öğretmen. annem gelip dedi.
-kızım öğretmen diyo ki bu gün okulda düşmüşsün korkmuşsun niye söylemedin? bir de ödevinden pekiyi almışssın.
-...
hiç yapılmayan ödevden pekiyi almışım. öğretmenim güzel bir de rüşvet vermiş yani. o zaman için yorumlayamasamda bu şekilde, drumu anlamıştım. ertesi gün çocuklar çağırdı mahalleden, o zaman konuşmaya başlamışım yine.
öldüğün için yine de üzülüyorum öğretmenim. senin gibiler çok var artık. en azından sen bir şeyler öğretiyormuşsun...
