Allahaısmarladık Güle Güle
Bir türlü aklımda tutamazdım çocukken;
Gidene 'güle güle'' mi diyecektim,
Yoksa Allah'a mı ısmarlayacaktım kalanı...
Ya da kalan mı gülecekti,
Ben giderken.
Neyse ki
Ben büyüdükçe gidenler çoğaldı
Ve aklım erdi.
Gidenler çoğaldıkça güle güle demeyi öğrendim ben.
Ve böylece
Hep Allah'a ısmarladılar beni.
Bu yüzden,
Artık karıştırmıyorum sözlerimi.
Vakitsiz ayrılıklar geldiğinde,
Ezberim hazır.
Lakin Allah'a ısmarlanmak neden yakıyor canımı,
Neden hoşçakal dendiğinde
Hoşça kalamıyor insan.
Ne garip...
Sanki,
Giden gülecek de
Tanrı yanına alacak kalanı.
Ne acayip şey,
Ne acı...
Oysa ne gideni gülerken gördüm ben
Ne de kaldığımda tanrı açtı kucağını.
Neyse...
Giden güle güle gitsin de tanrım,
Sen, sana ısmarlananlara acı!
