seçici olmayan, herkesi kabul eden, kalite aramayan ve kaliteyi yaratamayan ve dolayısıyla derinliği bulunmayan chp çoğunluğunu haiz bir ortamda yazıyor olmaktan duyulan hissiyattır. tıpkı sevdiğim ama ondan hep utandığım işçi parçası babam gibi. hani olur ya. gelir babaynınız bazen okul çıkışına sizi almaya. etrafta arkadaşlarınız görmesin diye tanımazlıktan gelirsiniz onu ve hızlı adımlarla uzaklaşırsınız ortamlardan. işte budur uludağ. bir yandan severim, diğer yandan utanırım sordukları zaman hangi sözlükte yazıyorsun diye. biri ekşi der enetellüktüelizmin dibine vurur, diğeri inci der aykırı davranır aykırı yaşar, diğer ihl'dir bydefault haklıdır ve sevaptadır, bense cesaretimi toplamışsam ve hiç tanınmayan bir ortamdaysam bazen ince bir sesle uludağ derim. o an anlamlı bakışlar teati edilir ve sonrasında basarlar kahkahayı. bense oturduğum yerde ezilir; konuyu değiştirmek için nafile çabalar sarf eder; sonra da kuyruğumu kıstırdığım gibi uzaklaşırım oradan. naapalım allah baba ve mod böyle yaratmış uludağ'ı, böyle kullar buyurmuş yazar diye. kaderden utanırım ama kadere karşı gelmem. yapamam bunu.
