ben şu an en yakın arkadaşım tarafından hüzne boğulmuş biriyim. her zaman yaptığını yaptı. beni derbeder etti, tek bir tınıyla. onun haberi yok bundan, ama olacak. okuduğunda "bana mı diyor lan?!" diyecek.
ben şu an beni en çok, en en çok üzebilecek şeyi dinliyorum. tahmin ediyorsundur. öylesine üzgünüm ki. öylesine yanımda olmanı isterdim ki. uzun bir aradan sonra ilk kez sen yanımda olmadan o şarkıya en güzel eşlik eden şeyi yaptım. hep seni aklıma getiren şeyi. kokusunu duyduğumda, senin cümlelerini kulağımda çınlatan şeyi. ben yanımda olmanı öyle çok isterdim ki. beraber krize girmeyi, o şarkıyı dinlemeyi. ben, isterdim işte.
öyle saçma sapan şeyler yaşıyorum ki. hepsi seninkilerle aynı. hepsi. başta yok değildir sadece benziyor diyorum, sonradan farkına varıyorum ki biz hep aynı şeyleri çekiyoruz. çekmişiz. sen yaşadığın şeyleri bile bile bana soruyorsun bazen mesela. "neden devam ediyorsun?" diye. sen cevabını zaten biliyorsun. sen neden devam ediyordun?
bütün her şeye katlanıp, biraz zaman sonra tekrar durgunluğa erişecek şeyi devam ettiriyorum. her sene aynı şeyi yapıyorum. belki farklı olur umudu var içimde. hep kaderimiz aynı ya, belki benimki düzelirse seninki de düzelir diye avutuyorum kendimi.
bir şeyler değişebilmeli. nasıl olacak bilmiyorum ama değişmeli. biz bu değişimleri göremeyecek kadar eskidik mi yoksa? eskittik mi ayrıntıları fark edebilecek çocuksuluğu?
biz daha sistem, çarklar, kankişler diyemedik. bize "sen böyle dışarı çıkmaya utanmıyor musun abi ya?" diyen de olmadı. her şey geçti üstümüzden bir anda. diyordun ya, ruhumuz yaşlı.
bu kadar melankoliğe bağladığım için özür dilerim. ama ne yapayım burası sensin, sözlük sensin. girdiğimde seni görüyorum. seni görünce de yazdıklarını. malum şarkı da yazdıklarında.
"inanırsak olur bence" yavşaklığımı bir kenara bırakamıyorum bir türlü. belki düzelebilir her şey. bütün o mükemmel hayallerimiz gerçek olur. ya da sadece normal, sıkıcı bir yaşantıya sahip olabiliriz. durgun. sakin.
bir şeyleri silmeyi başarabilmek isterdim. ikimizin mutluluğunu sağlamayı çok isterdim. bunun bir büyüsü varsa, o kütüphaneye gidip bulacağım. yaşlı cadıyı da umursamayacağım.
ben bu yazıyı en sevdiğim arkadaşıma yazdım.
not: muhtemelen 1 yıl geçmesine kalmadan, yarın bile gülebiliriz buna kahkahalarla. "ne ağlamışım, ne kasmışım be" diyeceğime eminim. neyse, arada gülecek şeylere ihtiyaç var. okur güleriz kenks.
not2: he bu arada eylül'deki konsere gitmezsek, çocuğunu keserim. ona göre.
