napsan olmaz,boşa koysan dolmaz,doluya koysan almaz..iç hesaplaşma,kendine acıma,kendi kendini yine kendi vicdanının insafına bırakıp tekrar tekrar kendine acıma,kendine acıdığın için kendine acıma,bu kadar güçsüz olabildiğin için kendinden nefret etme getirir çaresizlik..etinizi didiklemek için dönüp duran akbabalar gibi dolanır durur başınızda anılar,geçmiş...siz ise ölmemek ,etinizi anılara parçalatmamak için direnirsiniz..bi umut bekler durursunuz gelmeyecek telefonlar,çalmayacak kapılar ,açılmayacak kapılar,artık paylaşılamayacak yaşanmışlıklar derdinize ortak çıkar , sanki az olan çaresizliğiniz üstüne umutsuzluk katar...herşeye rağmen yaşamaya değerdi diyebilen kurtulabilir ancak çaresizlikten..çareyi , herşeye rağmen devam eden,kimseyi dinlemeden akıp giden hayatında arayarak..
Ağaç mutludur çünkü sezgilidir güç bela;
daha mutludur sert kaya, çünkü hissetmez hiçbirşeyi:
yoktur yaşıyor olmak kadar büyük acı,
daha ağır hiçbir yük bilinçli yaşamdan başka.
Olmak, ve bilmemek hiçbirşeyi, ve bir yol olmayışı,
ve olmuş olmanın korkusu, ve korkular gelecekte;
Ve yarın ölü olmanın kesin dehşeti,
ve eziyet çekmek ömrün içinde ve karanlığın içinde,
ve bilmediğimizin içinde ve zar zor şüphelendiğimizin içinde;
Ve et bizi baştan çıkaran serin üzümlerle demet halinde,
