seneler önce lisedeyken (lise 1) siyah saçlı, mavi gözlü benden kısa bi kıza çılgınlar gibi aşıktım. o zamanlar içine kapanık çekingen bi adamdım ve bu sebepden dolayı kıza bi türlü açılamıyodum fakat ona karşı öyle derin duygular besliyodum ki bi gün okul çıkışı bütüm cesaretimi toplayıp yanına gittim ve "şey yaa, bu cumartesi benimle sinemaya gelir miydin, ordan da bhu (bkz: bolulu hasan usta) ya gider sütlaç yeris" dedim. dedim ve derin bi sessizlik kapladı ortalığı, bi kaç saniye sonra "peki hangi filme gitçez" dedi, ben de "hehe, deliyürek (bkz: bumerang cehennemi)' e gitçez yusuf miroğlu oynuyo, vurdulu kırdılı, çok şahane bi filim" dedim. o kadar mutluydum ki, onunla böyle bir konu hakkında muhabbet ettiğim için, birşeylerin ters gidebileceği aklımın ucundan bile geçmiyordu. ve ne olduysa oldu, o dünyalar güzeli kız bi cadı edasıyla bana "ay sen gerzek misin de öyle saçma filmlere gidiyosun be, zaten bu cumartesi ben emir'le buluşcam, hadi bay bay görüşürüz" dedi ve arkasını dönüp uzaklaştı. ben öyle cacıklık hıyar gibi kalakaldım okulun bahçesinde. aşırı derecede yıkılmıştım, üzülmüştüm. o can sıkıntısıyla amaçsızca dolaştım sokaklarda ve deliyürek'in oynadığı sinemanın önüne geldim, içeri girip afişlere ve fotoğraflara baktım, sonrada dört buçuk matinesine bi bilet aldım, film başlıyana kadar sinemanın karşısındaki turşucudan bi bardak turşu suyu alıp içtim ve içieri girip salondaki yerime oturdum. ilk önce reklamlar, sonra da film başladı. "oh be arkadaşım o ne büyük bi hayal gücü, o nasıl bi teknik yav şahane bi filmdi o be! aabi o yusuf miroğlu'nun cesareti neydi öyle ha, "ulan" dedim kendi kendime "bende şu deliyürek'teki cesaret ve silah kullanma tekniği olsa, gidip o sevdiğim kızı elimden alan "emir" denen kerizi öyle bi sopalardım ki, bi daha hiç bi kızın yanına bile yaklaşamazdı." çocukmuşuz işte aabi ya, nelerden etkilenip neler düşünmüşüz, beyazperdeden, hayal ve gerçeğin birbirine karıştığı o dünyadan neler öğrenmişiz neler unutmuşuz.
