çocukken başıma gelen durum. zerre üzülmedim. en az annem kadar sevindim. çünkü ben iki tarafında mutlu olmasından yanaydım. sırf babamın tabuları yüzünden ertelenip durulan bir durumdu. oh iyi oldu.
kötü olan ne?
toplumun seni zorla üzmeye çalışması... nasıl mı? aynen şöyle diyaloglar gelişir;
-bıdı bıdı bıdı bıdı.
-annemle babam ayrılar benim.
-aaaaa! üzülüyo musun?
-yoo.
-ayy niye ki? annenle baban boşanmış, nasıl üzülmüyosun?
üzülmedim kardeşim! neyine baskı yapıyosun? birde meraklılar var ki onlar hiç çekilmez;
-bıdı bıdı bıdı bıdı.
-annemle babam ayrılar benim.
-aa! niye ki?
-(sananeyse) anlaşamadılar, ayrıldılar...
-aayy... olsun canım ya, üzülme.
halkın öyle bi bakış açısı var ki bu duruma, illa çocuklar üzülecek, psikolojileri bozulacak... evde her gün kavga, bağırış görünce bozulmuyorda, boşandıkları zaman mı bozuluyor? gayetde sağlıklı yetiştim bugüne kadar.
çokta güzel avantajları oluyor. iki tane ev, belki iki tane bilgisayar, iki tane harçlık... en önemlisi her iki evde huzur...
