sene 95 falan. radyonun birinde ilişkiler üzerine sohbet programı yapıyorum. geceyarısı başlayıp sabaha kadar süren bir yayın. genelde kadın dinleyici arıyor. çünkü kadınlar ilişkileri üzerine kafa yoruyorlar gerçekten. saat üç civarıydı galiba. bir kadın aradı.sesi ürkekti. yıkık bir aşkın altında kaldığı her sözcüğünden belliydi. biraz yüzeysel olarak konuştuk. sonra can alıcı soruyu sordu. aşk doktoru tarzı saçma sapan bir formatı vardı programın ve sorular genelde düşünülmeden soruluyordu. ben de elimden geldiğince farklı açılardan bakmalarını sağlamaya çalışıyordum. ama kadın çok sevdiği bir erkekten ayrıldığını ve unutmak için köpek beslemenin iyi bir fikir olup olmadığını sorunca tepem attı.ona dedim ki daha doğrusu ona haykırdım ki;
- madem unutacaktın niye sevdin, madem yerini bir köpekle doldurmaya kalkacaktın neden sevdin. git acını yaşa doya doya. yasını tut. bitir tüket acını ki, beklemediğin bir anda çıkmasın karşına. sakın resimleri falan da yakmaya kalkma. çünkü yakında yüzünü bile unutacağın o çok sevdiğin adamın yerini dolduramayacağını anladığında hayatında , en azından kendine küfrederken elinde bir malzeme olsun.
