yetmez ama evet dediğimiz konser.
bi kere festival değildi o.
kapılar 1 saat geç açıldı, sıcaktan piştik dalga geçer gibi su attılar.
tuvaletleri bok götürüyodu ve yiyecek bitti, su bitti (sonra getirmişler galiba), en önemlisi iron maidena kadar bira bitti fıçı bira verdiler sidik gibi...
mastodon ve in flames pek dinlemememe rağmen keyif aldım, performansları hoşuma gitti.
alice cooper ise galiba co-headliner olarak çıkmadığından olsagerek beklediğimiz performansı göremedik,
gerçi o şarkıları da çalmadılar ama bu haliyle bile konserlerin kesinlikle en iyi sahne performansı onundu bence.
zira 63 yaşındaki bir adamdan beklenmeyecek şeyler yaptı.
ben gerçekten çok etkilendim, hele poison'da resmen ağladım zira karşımda bir "baba"nın olduğuna ve o muhteşem şarkısını söylediğine aklım inanmayı redediyordu.
böyle muhteşem anlar yaşayacağıma inanmıyordum. ama öyleydi çınar, baba, dev alice cooper karşımdaydı... bir de another brick in the wall'ı söyleyince tadından yenmedi adam ya,
serdarın o iğrenç yorumunu kafamdan sildiği için ayrıca eğiliyorum karşısında
slipknot'u pek dinlemediğim için ve iron maiden'a güç toplamak adına sık sık oturdum yani onlar hakkında pek yorum yapamam.
ve iron maiden... daha ilk dakikalardan itibaren gözlerim dolu dolu dinledim-izledim her performansını.
yeni albüm ağırlıklı olmasına rağmen no more liesı söylememelerine rağmen muhteşem ve ötesi bir performanstı.
zira bana göre hiç bir şey yapmalarına gerek yoktu öylece durup şarkılarını söyleseler bile yeterdi.
ama gitaristler sahnede ayak basmadık yer bırakmadıkları gibi Bruce da bi orda bi burdaydı...
ve o muhteşem konuşmasının ardından söyledikle blood brothers...
allahım kulaklarımla canlı dinliyor gözlerimle canlı izliyordum, inanılası gibi değil ve fear of the dark...
gözlerim bir dakikasında bile boş durmadı bu ne duygusallık amk. dedim kendi kendime sürekli ağladım lan! number of the beast, When the Wild Wind Blows, dance of death, Coming home, two minutes to midnight, the trooper ve finaldeki running free hepsi muhteşemdi ama blood brothers ve fear of the dark beni benden aldı, gözlerime engel olamıyordum, zira yaşadıklarıma inanamıyordum. kolay mı lan, metalin devlerini izliyosun-dinliyosun canlı canlı karşındalar "Turkey" diyolar "scream for me istanbul" diyolar...
eddie gitar çalıyo, kocaman eddie kafası çıkıyo, of of of yani!
umarım ima ettikleri gibi tekrar gelirler ama bu sefer 2 katı büyük bir alana.
kendimi öyle büyük metal dinyicisi ya da iron maiden hayranı diyemem ama o konser büyüsü beni çok fazla etkiledi.
şu an işteyim ama hala kendimde değilim, gerçi bunda kızarmış derimin, tutulmuş boynumun ve şişmiş ayaklarımın etkisi çok fazla ama olsun,
ve Şunu anladım ki hergün Iron Maiden konseri olsa, güneşte pişmeye, bok çukuru tuvaletlerle insanlığıma hakaret eden organizasyonlara rağmen, koşarak giderim.
