mutluluk niye bu kadar imkansız sensiz. yada hayat niye bu kadar acı. seninleyken bunların hiçbirini farketmemiştim. yıkılsam bile sen vardın. beni sen kaldırırdın. beraber düşsek bile sen vardın benim için benim yanımdaydın. önemli olanda buydu zaten. yeterdi bu bana her defasında. sana evler, yatlar, katlar, arabalar alamadım belki, belki benim param da yoktu ama seni deli gibi seven bir kalbim vardı. benim sana en büyük hediyem ne araba ne yat ne kat benim sana en büyük hediyem kalbimin ritmiydi. senin için sana özel bestelemiştim onu. sen ki benim şarkılarımın notasında sen ki ağlayan çocukların gözyaşlarında sen ki sigaramın dumanında sen ki içtiğim her şişenin dibindeydin. artık çocuklar ağlamıyor, çakmaklar çakılmıyor, sen ki güzelliğinle ayı bile kıskandırmıştın ay bile eskisi kadar parlamıyor. en çok vapurda martılara simit atmayı severdin. oyun oynardın onlarla. artık onların bile gözü yaşlı. sensiz zaman durdu gene. özlemini tek nüsha bir yasak yayın gibi sol mememin altında taşırken gün boyu gene özlemin saç diplerimden çekiştirip beynimi acıtmaya başaladı bile. bitsin artık bu ızdırap dolu günler. gene sen gel. yetmedi mi bu kadar. cevap ver bana.
