artık güvenmiyorum kimseye. güvenemiyorum. yaşadığım onca ihanetten, ayrılıktan, acıdan, göz yaşından sonra kimselere güvenemiyorum. en yakın arkadaşlarımdan başka kimsenin dediklerine inanamıyorum. sorguluyorum. elimi uzattığım insanlara kuşkuyla bakıyorum. hep bir soru işareti var içimde. "ya" ile başlıyor cümlelerim.
neden böylesi korkar oldum insanlardan ve hayattan bilmiyorum. i̇çimde hep bir çekince var. hiçbir şeyden emin olamıyorum. sadece yalnız kalabilmek, kafamı dinlemek ve ölesiye içmek geliyor içimden. her gün içiyorum mütamadiyen. gıyabında içiyorum. karşımda duruyor fotoğrafı. neden sorusunu soruyorum defalarca ve ardısıra. hiçbirine cevap bulamıyorum. hafif bir baş dönmesiyle noktalıyorum gecemi her seferinde.
oysa ne çok sevmiştim ellerini ve gözlerini. ne bakmaya kıyabiliyordum, ne dokunmaya. sevdim mi böyle seviyorum galiba. öylesine içten, ölesiye emektar. düşünmeden, tartmadan. olmuyor ama. nerede yapıyorum yanlışı diye çok sordum. baktım sormak işe yaramıyor. i̇çiyorum artık. 22 saniye de bitiriyorum bi 50'liği. şişe bitmeden ben bitiyorum. gözlerim doluyor bitirdikçe. doldukça bitiriyorum. allaha inat yoktan var ediyorum. vardan da yok. aslında pek bir şey yok değişen. yine burada tek başımayım. biraz daha büyük, biraz daha olgunlaşmış, kırışmış, beyazlaşmış, nasırlaşmış yüreğimle. ama değişmedi hiçbir şey. her şey olduğu gibi duruyor sevdiklerim. sizler sayesinde sevmiyorum artık insanları. ve sizler sayesinde güvenmiyorum. bu bir iyilik mi? yoksa yapılan en büyük kötülük mü? kaçıncı dirilmem bu üstüste hiç bilmiyorum. ama iyi ki varsınız, iyi ki geçtiniz ömrümden. özlüyorum sizleri...
