normal girişin en ön kısmında yer alabilmek için gece 12'de sıraya girdiğimiz bir festivaldi. bizim kafamızda sahne önü ve normal girişlerin farklı yerden yapılacak olmasıydı fakat bütün biletler yan yana 5 kişinin zor gireceği dar bir kapıdan giriş yaptı ve belirtilen saatten 1 buçuk saat geç açıldı. buradan organizatörlere hem girişleri bir yaptıkları için hem de giriş sırasında arkamdaki binlerce kişiyi sırtladığım için küfür ediyorum ve sırada da belirttiğim gibi allah belanızı versin. o sıkışıklıktan kurtarmak için "ben allaha inanmam" arkadaş diyen adamların dua etmesine sebep oldunuz belki oradan biraz kurtarırsınız. iyi ki evden çıkmadan ön kol, arka kol, omuz, göğüs, bacak falan bütün kas sistemimi çalıştırdım da gittim. yoksa ben orada yere düşer bir güzel ezile ezile şu an bunu yazamayacak durumda olurdum.
neyse girdik en ön demire tutunduk ve ilk olarak sahneye mastodon çıktı. adamları şimdiye kadar sadece konserden 2-3 gün önce rock fm'de dinledim. canlı performansları hakkında en ufak bilgim yoktu ve gereken cevabı en yakışan şekilde verdiler bana. çok sağlam bir performanstı. ayrıca gitaristin birinin james hetfield'e benzeme çabası baya sonuç vermiş anlaşılan. gerek tip gerek duruşu gerekse gitarı çalış biçimi neredeyse aynıydı. mastodon indikten sonra baş gösteren susuzluk nedeniyle su almaya döndük ve fark ettik ki ses arkaya daha net geliyor. biz de arkada devam ettik dinlemeye.
in flames'e gelince. adamları açıp dinlemişliğim olmadı hiç. dün de öyleydi pek dinleyesim gelmedi ama iyilerdi sonuç olarak.
ve alice cooper... bir solukta bitirdi konseri, ben ölecek adam değilim dercesine mola bile vermedi. yaptığı şovlar ve performansı son derece güzeldi. yaşayan efsanenin şarkılarına eşlik edebileceğim aklıma gelmezdi, o da oldu sonunda. bir an ağlayasım gelmedi değil. o orada karşımızda ben burada eşlik ediyorum. tarifsiz bir duygu. schools out'da bir ara another brick in the wall'a girdi babamız. o ara serdar ortaç'ı anan bir çok insan olduğuna eminim. sona doğru elinde türk bayrağı ile sahneye çıkıp şarkıyı o bayrakla söylemesi de güzel bir jest oldu. bir ara hiç istanbul, turkey lafını etmeyecek sandım ama onu da sona bırakmış. tek kelimeyle mükemmel bir his, mükemmel bir performans.
slipknot'a gelince. ülkemizde genellikle genç insanlara hitap eden grubun burada birkaç kişiden tepki alması çok normal. fakat bu adamlar grammy almış, yaşı başı büyük adamlar. tamam ödüle bakılmaz ama gösterdikleri başarı görmezden gelinemez. 2 tane dev gibi kalite gitariste, bir tane iyi iş çıkaran davulcuya sahip bu adamlar. vokal de öyle. diğerleri daha çok dalga peşinde ama renk katıyorlar orası ayrı. adamlara küfür edeceğine dinle biraz belki seversin. bizim insanımızın müziği yönetir gibi gösterdiği davranıştan nefret ediyorum. slipknot sonisphere bünyesine girmişse ve co-headliner olmuşsa bırakın da biraz saygı duyun. ben de çok dinlemem, evet ben de genç yaşa miras olmasını istemezdim ama öyle olmuş bir kere yapacak bir şey yok. adamlar şovunu yaptı yeterince.
ve iron maiden gelince akan sular durdu. blood brothers'a kadar durmadılar. orada bruce'un yaptığı konuşma gerçekten keyif verdi. tekrar geleceklerinin haberlerini vermiş oldu biraz da. artık burada söz diğer organizatörlere düşüyor. adam olan tekrar getirir iron maiden'ı. neyse konuya dönelim. akıcı bir konserdi ve bir anda bitti. seyirciyi tam performans bekliyordum zaten ama sınırların zorlanacağı hakkında şüphelerim vardı. seyirci de son derece kaliteliydi. sahnedekileri tek tek sayıp da yorum yapacak değilim çünkü her biri birer efsane. kamera çekimleri de hoştu, sanki bir kayıt havası vardı ama tabi bunlar sadece bir fantezi olarak kalacak. eddie'yi gördük, büyük eddie'yi de gördük. çok da hoş oldu. son noktayı koyabilecek tek şey var iron maiden'ı daha kalabalık bir kitleyle izlemek. çıkışta maçka yolunun ne kadar dolu olduğunu gördünüz. bruce'un söz ettiği "biraz insan var dışarda" cümlesi çok iyimser gelmişti ama çıkışta o yolda adım atılacak yer olmamasını varın siz düşünün.
bir sonraki konser incelemesinde görüşmek üzere, sağlam kalın.
