istiklal caddesinde kaygısız ilerlerken iri kıyım saçları az biraz dökülmüş uzun boylu bir abi olanca sesiyle haykıryordu. öyle güzel bir şiir okudu ki anlatamam. ama ezberleyemedim. kendisine sormaya da çekindim. yaklaşık 3 yıl oldu ama hala pişmanlığını yaşarım okuduğu şiiri bulamamanın ve kendisine soramamanın.
tam bilmiyorum ama "sen tanıdığım en güzel hayat kadınısın istanbul" gibi bir cümle vardı şiirde.
ve işte tanım: o gün o caddede o şiiri okuyan abidir.
