kendimi bildim bileli hata düzeltme, yanlış arama ve eksiksizi hedefleme huyum var. bu takıntım hayatımın çeşitli aşamalarında -bilhassa sayısal derslerimde- benim bir çok problemden daha kolay ve çabuk sıyrılmamı sağladı. zamanla bu durum; bende 'fark etme' veya 'keşfetme' yetilerinin daha da hızlı çalışmasını da tetikledi.
ismin furkan; manası: "iyi ile kötüyü, doğruyla yanlışı ayıran; farkında olan" demek. sanki annem bana bu ismi koyarken başıma gelecekleri biliyormuş gibi; hayatım boyunca yukarıda sıraladığım özelliklerim doğrultusunda; doğru-yanlış nedir, iyi-kötü nedir gibi meselelerde kafa patlatmaya başladım. bunları yaparken tabii her bir yanlışla tanıştığımda; et yemeğinin nereden geldiğini bilmeyen bir çocuğun hayatında ilk defa bir mezbahaya girip yemeğinin kesilişine şahit olduğu anda yaşadığı şoku yaşadım. kendimi paramparça hissettim. her defasında...
yaşım ilerledikçe, dünyanın aslında yanlışlar üzerine kurulu bir düzenle işlediğini fark ettim. doğrular halihazırda yok değiller; mevcutlar; -işin garibi hemen herkes de bu doğruların varlığından haberdar- ama bu doğrunun yolunda gitmek kimsenin umrunda değil. yanlışın yadırganmadığı, yanlış yapanın suçluluk duymadığı hatta dahası, yanlış yapanın el üstünde tutulduğu bir sistemin içerisinde yaşıyoruz, ne yazık ki.
dünya'da sürüp giden saçmalıklara örnekler verip yazıyı klişe bir hale getirmek ve ayrıca uzatıp siz sözlük okuyucularını yormak istemiyorum. benim soracağım soru şu: acaba bu kadar detaycı biri olmasaydım, aptal biri olsaydım, dünya(dünyanın bir suçu yok tabii; asıl kastettiğim insanlar) bana da daha katlanılabilir gelir miydi? her dakika etrafımdaki normalleştirilmiş absürd insanlara bakıp "yahu benim bunların arasında ne işim var?" demek yerine, kendimi onlardan biri gibi hissedebilir miydim?
