benden geriye bir defter kalacak. bir defter, fazlası değil. biliyorsun böyle olmasını istemediğimi. ama eğer böyle olması gerekiyorsa, ayrılmamız şartsa, sana beni bırakma diyemem. sana haksızlık olur bu. sadece seni böyle bırakmak koyuyor be. bensiz mutlu olacağını bilsem hiç tereddüt etmem. sen yeter ki mutlu ol derim. ama bensiz yine o eski suskun,sessiz ve bence mutsuz haline döneceksin gibi geliyor bana. hayır benimle olmazsan hiç eğlenemezsin, gülemezsin demiyorum. sadece sohbet ettiğimiz, gülüp eğlendiğimiz zamanlar geliyor da gözümün önüne, seni o anlar dışında o kadar mutlu görmedim hiç. ve ben de o zamanlar dışında hiç o kadar mutlu olmadım.
sen hep realisttin, ben hep romantik.
ben seni sevdim, onda bile çuvalladım, sen ise tanıştığın bütün insanları, bütün arkadaşlarını gülümsemenle büyüledin, hepsini sevmeye çalıştın.
sen güzeldin, ben değildim.
sen inançlıydın,ben pratikte iyi uygulamada kötüydüm.
senin içinin güzelliği dışına yansımıştı, benim dışımın çirkinliği içime.
ben senin için iyi olmaya çalışıyordum, sen zaten iyiydin.
ve bütün bu zıtlıklarımıza rağmen bana yine de keşke hep yanımda olsan dedin.
aslında ben bunu da haketmedim. seni de haketmedim. ama yine de sen benim
herşeyimdin.
işte o yüzden sen gidince hiçbir şey eskisi gibi olamayacak. ve o defter arkamda bıraktığım, beni sana hatırlatacak son şey olacak.
