isa öğrencilerini üç yıldır tanıyordu.
Hep birlikte yaşamışlardı...
..ama ne dediğini hiç anlamadılar.
Son adama kadar, onu terkedip gittiler.
Ve o yalnız kaldı.
Bu çok acı verici olmalı.
Kimsenin anlamadığını bilmek.
Güvenecek birine ihtiyaç duyarken yalnız bırakılmak...
...bu çok acı verici olmalı.
Ama daha da kötüsü var.
isa, çarmıha gerildiğinde...
Tanrım, Tanrım! diye bağırdı.
Neden beni terkettin?
Bağırabildiği kadar yüksek sesle.
Cennetteki Tanrı'nın onu terk ettiğini sandı.
Anlattığı herşeyin yalan olduğuna inandı.
Ölmesinden hemen önce, isa şüpheyle doluydu.
Bu kesinlikle onun en büyük sınavı olmuştu.
"Tanrı'nın sessizliği..."
