var olunabilecek yerlerin en kötüsü. yolun başındayken hayal kurarsın. hayatla ilgili, kendinle ilgili ve çabalamaya başlarsın hayal ettiklerine ulaşmak adına. çünkü var olmak istediğin yer orası değildir, kendini başka bir dünyaya, başka insanlara, başka düşüncelere ait hissedersin ve haklısındır da bu düşüncende. hep dışlandığın, anlamadığın, anlaşılmadığın o dünyada var olmak istememek en büyük hakkındır. dolayısıyla evrilmeye başlarsın, kendini ait hissettiğin dünyaya doğru. ancak bunda ne kadar hızlı ve başarılı olursun bu hep tartışma konusu olacaktır. Ve hayallerin gerçek olur, o kendini ait hissettiğin dünya sana kapılarını açmıştır artık ve sen de endorfin orgazmıyla girersin o kapıdan. arkana dönüp bakarsın ve o bakışta bir zafer kokusu vardır. ardındakilerin "başardı" dediklerini duyar gibisindir. işin aslı başkadır. diğerleri ya "başardı" dememişlerdir ve sen öyle anlamışsındır ya da o "başardı" kelimesindeki anlam sendeki versiyonuyla aynı değildir. ve o kapıdan girdiğin ilk andan beri, kendini biraz da geldiğin yere ait hissetmeye başlarsın. ya da gerçekten ait olduğunu farkedersin geldiğin yere. gerçek mutsuzluk burada başlar. artık geri dönülmez; ancak gittiğin yoldan da emin değilsindir. ne eskiden var olduğun yeri beğenmişsindir ne de şu anda var olduğun ya da olacağın yeri beğenmişsindir. işte. artık araftasın.
ve çoğunlukla bir sözlük yazarısın. kabullenmek en acı ve doğru olanı. gerçek olan saf mutsuzluktur.
