dünyadan kopuk olma ve hayatımın uzun bir evresinde yaşadığım durumdur. bende istemezdim olmayı ama kendimce haklı sebeplerim vardı.
8 yaşında oturduğumuz mahalleden taşındık. haliylen çevre, arkadaşlar, okul tamamen değişti. önce bir okula gittim, olmadı. oradaki çocuklarla yapamadım. sonra başka bir okula gittim, sonuç değişmedi. ne kadar çaba göstersem de almıyorlardı işte aralarına. ilk ve orta okul böyle bir yalnızlıkla geçti. lise desen, yine de hakkını yememek lazım. evet, serseri kaynıyordu belki ama hiçbir zaman dışlanmadım. tam tersi, hep o serseriler tarafından kollanmışımdır. ama haliylen onlarla gezip tozma olayı olmamıştı. üniversite desen, babamın işşiz dönemi, cepte para yok, pul yok. nereye gezip tozacaksın? kafada mecburen dersten başka bir şey yoktu. sene kaybetmeden bitirmem gerekiyordu ve öyle de oldu. sonuç, yalnızlık.
mahalleye gelince. evet, arkadaşlarım oldu. ama hiçbir zaman dostluk seviyesinde olmadı. efendiliğimi hep kötüye kullandılar. alay konusu olmuştum. nedenine gelince, malumunuz, erkek çocuk milleti, ergenliğe girdiğinde konuştuğu muhabbetler değişir. ben sevmezdim bu muhabbetleri. bunu yapmadığım için dalga geçilirdim. onlara ayak uyduramadım. olmadı, ne kadar çabalasamda. zaman geçince olgunlaşırlar diye düşündüm ama uzun zaman sonra birisiyle yolda karşılaştığımda hala ergenlik çağında olduğunu fark ettim bir tanesinin. bu sebeple ne mahallede, ne okulda düzgün bir çevrem olmadı. böyle olmak zorunda kaldım. hiçbir zaman kalabalık bir arkadaş grubum olmadı. ben rock-metal müzik dinleyen, konserlere, festivallere giden, fırsat buldukça sinemaya giden, kitap fuarlarını 5 yıldır kaçırmayan, gündemi sürekli takip eden birisiyim. ama konsere, fuara gitmem bile alay konusuydu bu çocuklar için. o yüzden onlar kendi çevresini yaptı, ben tek kaldım. sonuç, gene yalnızlık.
6 senedir çalışan bir insanım. şimdiki çalıştığım yerle birlikte 3 değişik yerde çalıştım. be birader, çalıştığın 3 yerde de en küçük olmak gibi bir şanssızlığa kim yakalanır acaba benden başka? hepsi evli barklı çalışanlar. kiminle gezip tozacaksın orada? sonuç, gene ve gene yalnızlık.
ama ne zaman bu 8 yaşındayken taşınmadan önce gittiğim okuldaki arkadaşlarımı buldum, hayatım tümden değişti. artık beni düşünen, beni arayan, bana gerçekten değer veren bir grubum vardı. çalışan insanlar olduğumuz için sık sık buluşamıyoruz belki ama irtibatımız hiç kopmuyor artık. sonuç, asosyalliğin sonu ve mutluluk.
edit:onlardan da hayır gelmedi a.q. saplığa devam. çevremi, şansımı sikeyim.
