-Ama öldü efendim.
-Ben bilmem.
2 saniyelik iş. Tayyibin içini nasıl da iyi anlatıyor. Insanin boğazına bi yumruk takılıyor bunu dinlerken, çaresizlik, acı, herşey var içinde. Cevabın içinde de çok şey gizli; nasıl bi öfke var, nasıl bir nefret, tahammülsüzlük var, astığım astık kestiğim kestik diyen bi adam var, kimseleri takmayan bi adam. ölünün arkasından kuru bi allah rahmet eylesin diyemeyen bi adam var. halbuki ne güzel soruydu, kuru bi cümleyle insanların gönlünü alabilirdi tayyip, ötekileştirmeden, yabancılaştırmadan, nefret ettirmeden. ama yok, olmadı, taş attılar bana dedi, ben başbakanım dedi. otobüsümün camı kırıldı dedi.
Nasıl unutalım bu kalpsizliği, nasıl unutturalım. resimler vardı deriz, ses kayıtları vardı, taş attı, pankart açtı. gaz olayı değil kalp olayı deriz. deriz ha deriz; ne dersek diyelim diyecek söz bulamayıp da kırık dökük, ufacık, kısık sesli, çaresiz bi "ama öldü efendim" kadar yankılanmaz insanın içinde.
Hiç tanımadığın adamın cenazesine gitsen, "iyi bilirdik" dersin; bildiğinden değil belki, iyi olduğundan değil; nezaketen, dinen, ölünün arkasından konuşmamak için. sebebin ne olursa olsun iyi bilirsin ölen kişiyi; ölümden öte köy yok.
Yıllar yıllar sonra bir cenaze töreni düzenlenecek bu ülkede. Soracak imam "nasıl bilirdiniz" diye, "iyi bilirdik" diyeceğiz, "iyi bilirdik kendisini"
