herkesin anneannesi candır. hepsinin ellerinden öperim. ancak burada ben benim anneannemden bahsedicem size biraz. istemeyen okumasın baştan söylüyorum. okumayıp da "bize ne senin anneannenden lan!" diye gelirseniz de cevap bile yazmam zaten.
kendisi -öğrenebildiğimiz kadarıyla- yörük kökenli bir sülalenin aydın'a göçtükten sonra orada dünyaya gelmiş bir ferdi. o geldiğine geleceğine pişman mıdır bilmiyorum ama sayesinde ben buradayım ya, canımı istese canımı veririrm ona. ki zaten bu canı da bana veren bi anlamda o zaten. 15 yaşında evlendirmişler rahmetli dedemle. dedem 30 yaşında falanmış galiba anneannemi aldığında. dedem bir terzi kalfası(evet 30 yaşında usta olamazmışsınız daha. halen kalfa). iyi bir eş ama alkolü sigarası çok. ha dayağı eziyeti yokmuş pek. ayda yılda bir belki ama bu bile o zamanlar için mucize. nihayetinde köy yeri.
dedem çok iyi bir adammış ama biraz rahat bi adammış. canı istediğinde çalışırmış, istemediğinde çalışmazmış. anneannem ise 4 çocuk,tarla,ev işlerinin yanında bir de hasta kaynanasına bakarmış. o kaynana ki yaşarken de ölüm döşeğindeyken de "gelinim de gelinim" demiş hep.
dedem ben çok küçükken felç oldu. sonra yatalaklıktan kangren oldu. iki bacağı kesildi. iki bakağı olmayan ve felçli bir insan düşünün. işte benim anneanem denen mübarek kadın dedemi tam 20 yıl(evet 2 değil yirmi) sırtında taşıdı. altını temizledi. yemeğini yedirdi. "of" demedi mi? dedi tabii ki. "bıktım senden " de dedi çok dedeme ama ona bakmaktan hiç vazgeçmedi. ve sen ben baksak 3-5 yıl yaşayacak o insanı tam 20 yıl yaşattı.
şimdi kaç insan bulabilirsiniz buna katlanabilecek? daha bir grip olduğunda "öpme be bana da bulaştıracaksın" diyor insanlar sevgilisine.
anneannem'in ölmesinden çok korkuyorum. ama içim rahat zira -allah bilir tabii ama- bu dünyada gün yüzü görmeyen ama bir canı yaşatmak için kendini çürüten, imanını ibadetini hiç aksatmayan güzel anneanneciğimin yerinin cennette çoktaaaaan ayırtıldığını bilmek rahatlatıyor.
