Nehir bunları sana yazdım... sevmek seni degil çocukluğumu, düşlerimi, kendimi aldatmak olmuştu artık... Bana bağlanan masum aşkları seninle aldatmak olmuştu... Kimseye veremedim yüreğimi. Ne zaman baksalar içime, yüreğimin kırık aynasında kendilerinin değil, senin yüzünün aksini gördüler hep. Sessizce çekip gittiler. Farketmedim bile gittiklerini... ben diye ne varsa gördüğün, işte o senin yokluğun biliyorsun seni yollarca, şehirlerce uzağından sevdim. sen hep bir hayaldin ve hayal olarak kaldın. yoksa bende mi..? diye sorduran rüyalardan.. sevgili, öyle yanlış bir yerdi ki bu dünya, ben seni en çok karanlıkta kaldığım zamanlar özlüyorum. odamda tek kişilik iki tane yatağım var biliyorsun, birinde kendim diğerinde ben yatıyorum ve biliyor musun ben seninleyken bir tek kendimi bir bütün olarak hissediyorum. bütün hayatım boyunca uğraştığım şeyin sadece bir hayalden ibaret olduğunu daha yeni anlıyorum. en büyük hayallerimi, en büyük kabusa çevirenleri, elbet bir gün en tatlı rüyalarından uyandıracağım !...
birlikteydik, ama yalnızdık ve yalnızlıklarımız bize ait olmayan bir boşlukta, kendi başına umutsuzca büyüyordu. bana belki gülüyorsun. bilmiyorsun ki ben kendime herkesten ve ben kendime senden daha çok gülmekteyim. su tabancalarına mermiler doldurup üstüme sıkıyorum. ben, bu kadar çok gülmeyi ve gülmekten ölmeyi istemekteyim.
biraz hüzün istiyorsun. arada gidiyorsun.
ama bilmiyorsun ki ben kendime daha uzak durmaktayım. fazla samimiyetten hiç de hazzetmiyorum. istiyorum ki arada yakınlaşayım, arada kaçayım kendimden. kendimden kaçmadan nasıl yenilenirim, bilmiyorum. sıkılmamak ve nefret etmemek için kendimden, arada uzaklaşıyorum. diyorum ki, bu kadar uzaklaşıyorsa sevdiğim, vardır bir bildiği. kaçıyorum kendimden, ve evet, görüyorum ki haksız değilsin: huzur buluyorum.
hikayedeki şizofren benim sevdiğim. hayat bazılarına mutsuz olmakla duygusuz olmak arasında bir tercih hakkı tanır, daha fazlasını değil. ben mutsuzluğu seçenlerdenim. benden nefret ettiğini söylediğin anı hatırlıyor musun ? ne diyeceğimi bilemedim ve işte o zaman ''kendi adıma üzüldüm'' diyemediğimden, ''senin adına sevindim." hayatta bazen fedakarlıklar yapman gerekir, sana o zamanda dedim umarım hayatın boyunca mutlu olursun ve birgün bende bu gri şehirin beton bir odasında şanslıysam güneş gören son perdenin altında gözlerimi yumacağım. yaşamak için çok yaşlıyım ama ölmek için çok genç. vasiyetimdir, herşeyimi zamana bırakacağım...
"Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo !" Latincedir, türkçesi şu anlama gelir;
"Yüksekteki tanrılara diz çöktüremezsem, en azından Akheron'u kargaşaya düşüreceğim"
