Uzun zamandır görmemiştim onu.
Hergün görüşmemizi gerektirecek samimiyetimiz de yok zaten.
Ama bana ve aklımdan geçenlere sorsanız en yakın sevgiliden daha yakınız biz.
Herneyse işte, huysuz oluyorum son zamanlarda suratını 2 günden fazla göremezsem.
Çirkin oluyorum nedense. Geçen gün işte huysuzluğumun 6.gününde yani, görmek istedim O'nu.
Orada olacağını düşündüğüm bi yere gittim.
Kapının her açılışında kafamı hevesle uzatıyor, tabi onun çıkmadığınıi görünce paşa paşa önüme, karşımda ne anlattığı hakkında zerre fikrim olmayan arkadaşıma dönüyorum.
Bir süre sonra boynumun ağrısını hissediyorum, kapının yönüne doğru eğilerek yaptığım hamlelerden ötürü.
Beklediğim çıkmıyor o kapıdan o gün.
Sanki sözleşmişiz ve o benim yanıma gelmemişçesine canım yanıyor.
Kızıyorum kendi kendime, küfrediyorum ona.
Ama ne kadar manasız di mi? O'nun haberi bile yok benim onun yolunu gözlediğimden:)
Haberi olsa gelir miydi diye sormaya korkuyorum kendime. Susturuyorum beyin fırtınamı..
işin kötüsü arkadaşım kızıyor bana.
Meğer bana bir derdini anlatıyormuş ama benim kendi derdim o kadar gürültü yapmış ki onu duymamışım bile.
Dünyanın benim etrafımda döndüğünü sandığımı söyledi.
Ne kadar komik aslında di mi?
Çünkü ben dünyamın uzun süredir dönmediğinden emindim.
Bigün gece oldu, sonra öyle kaldı...
Neyse.
Bi hata var bu işte.
Bi aşk bu kadar üzmemeli bi insanı..
