son birkaç gündür hep öleceğimi düşünüyorum. ölüm hiç çıkmıyor aklımdan. mesela yine aklıma gelmişken yazayım: bu gece ölmüş olsam yarım kalacak işlerimi düşünüyorum. yarım kalacak hayallerimi... iki gün sonraki çocukluk arkadaşımın düğününü, gitmeyi planladığım yerleri, görüşmeyi istediğim arkadaşlarımı, sevdiklerimi, ailemi... hepsini düşünüyorum.
bir de en çok ertelediğim, ya da sadece kendime sakladığım sözcükler geliyor aklıma. sonraya biriktirdiklerim. işin içine ölüm girince dilimin ucunda beklettiğim kelimelerin aslında ne kadar basit nedenlerden ötürü üstünü örttüğümü anlıyorum. en çok bu hırpalıyormuş insanı. bi an için yolun sonuna geldiğinizi düşününce bu birikmiş duygular, kelimeler, söylenmemiş sözcükler yabancı bir el gibi omuzlarınızdan aşağı doğru bastırıyor sanki. ürperiyorum.
sonra... geriye bırakacağım tek şeyin hatırlanmaya değer birkaç anı ve fotoğraflar olduğunu farkedince... neyse. gerçekten bazen her şey çok boş. çok anlamsız gelebiliyor. iyi geceler.
