Nerede içiyorsan, kiminle içiyorsan, hangi halet-i ruhiye ile içiyorsan tadı farklıdır.
Sahilde oturduğun rüzgarlı bir sonbahar günü, en sevdiğin dostun ağlarken içtiğin kahvenin
tadı kederlidir.
Kahve telvesine yüreğinin acısı karışır.
Bir pazar öğle sonrası annenin "hadi bir kahve yap da içelim" dediği kahve; huzurludur.
köpükler annenin gözbebeklerine yansır.
Dudağının kıyısında kalan küçük bir gülümsemedir.
Bir gece vakti zil zurna sarhoş birinin içtiği kahve; düşülen kuyudan çıkma gayretidir.
Koyu kıvamlı kahverengi bir ipe tutunur, çıkmaya çalışır. Beyhude bir gayrettir.
Dostlarla içilen kahve; neşelidir.
Minik, lâkin içten kahkahalar köpüklerin üzerinde yüzer.
Tek başına balkonda içtiğin kahve; yalnızlıktır.
Acıdır tadı...
Ama garip de bir keyfi, lezzeti vardır...
Baban için yaptığın kahve ; sevgi doludur.
Eski fincanda, az şekerli.
Kahve gibi görünmez sana.
Ama sıcaktır, dumanı tüter ve kokusu büyülüdür.
Beklemediğin bir anda sana uzatılan kahve bambaşkadır.
Isıtır içini.
Yorgun olduğunda içtiğin kahve hafifletir seni.
Kendine getirir, unutturur günün ağırlığını.
Kahve aynı kahvedir belki.
Köpüğüyle, rengiyle, dumanıyla aynı kahvedir.
Ama içilen kahveler ruhunun süzgecinden geçer ve tadları değişir...
Benim gibi kendin yapıp, kendin, kendi başına içtiğin kahve ise -nasıl diyeyim- sıcak, koyu renkli bir sudur sadece. Her seferinde, belki bu sefer bir tad alabilirim ümidiyle içersiniz, netice nafiledir. :-)
