bu kente yalnızlık çöktüğü zaman hava hep aydınlık oluyor. en çok kalabalık sokaklarda yalnız kalıyorum. sıkıştığım yatağımda daha da sıkışıp kalmak istiyorum o zamanlarda.
belki hiç farkına varamayacağın bu yazıyı sana yazıyorum. çok uzaklardan bir yerlerden. havanın kararmış olmasının hiç anlamı kalmıyor bazen, bazen en önemli şey içindeki havanın durağan, anlamsız, oksijensiz gelmesi oluyor. alamadığın nefesler oluyor ve kimse pencereyi açacak kadar yakın olmuyor ve belki farketmiyor.
pixellenmiş olan her kareyi ayrı ayrı avucuma alıp öpüp koklayıp içimde seninle kalasım geliyor. ama hiç kimse bunu anlamlandıramıyor.
gözümde görmüyor bazen, onca iş diyor birileri kulağımı tıkayıp seni kokluyorum o küçük anahtarlıktan. sen kokuyor biliyor musun? bazen konuşuyoruz özlemiş... hani sırf onun özlemini gidermek için bile kalkıp gelebilirim.
geleyim o kocaman yatakta sırf uyumaya direnmekle uykuya dalmak arasındaki o arada nerede olduğumu unutmak ve yeniden hatırlayıp çok mutlu olmak için yatayım istiyorum.
zaman, sabır ve bilimum insanı oyuklarla dolduran kavrama isyanım var!
hiç bir şeyin engelleyemeyeceği kadar hızlıyım, muz kabuğuna basıp kayacak kadar sakar, rüzgarda devrilecek kadar acizim...
gölgende sakla beni uzaktaki sevgili...
