elif dedim türküsün dinlerken sol frame de bu başlığı görünce evet benimde bu başlığa yazacak şeylerim var dedim. yaşam mücadelesi sırasında aslında o mücadeleye başlamadan önceki bizi kaybediyoruz en başta. sonra değerlerimiz, değer verdiklerimiz unutuluveriyor yavaş yavaş. sevdiklerimizi hangi özelliklerinden dolayı sevdiğimizi, nefret ettiğimiz insanlardan ne sebeple nefret ettiğimizi dahi unutuveriyoruz. ve saflığımız o insancıllığımız bir daha asla gelmiyor. keşke hiç büyümeseydim diyoruz bazen, bazense keşke başka kararlar verip başka bir hayat yaşıyor olsaydım diyoruz. ama hepsi bir dilekten öteye geçmiyor. sonra gün geliyor türlü vesilelerle aklımıza geliyor kaybettiklerimiz. nasıl geri kazanabilirimin derdine düşünüyoruz. ama maalesef oda fayda etmiyor.
