başlarda onsuz da olabileceğini düşünürsünüz, ancak sabah gömleğinizin ütülü olmadığını görünce anlarsınız.
hiç unutmam, orta ikiye gidiyordum. iş teknik dersinde aliminyum levhadan bir çalışma yapmıştık. siyah kartonu mukavvaya yapıştırıp üstüne de çalışmamı yapıştırmıştım. evet, tam bir sanat eseri olduğunu söylenemezdi ancak üstünde emek vardı. 5 haftada bitmiş çalışmamı gururla anneme göstermiştim. pek ilgi görmemişti, ama onu çerçeveletip odama asmak istiyordum. anneme onu çerçeveletmek istediğimi söyledim. bir dolap dolusu ayakkabısı olan annemin yine tutumluluk damarı tutmuştu. çerçeveye ne gerek varmış, bir de ona mı para harcanmalıymış. o anda kan beynime sıçramıştı. kardeşim kıytırık bir resim yapınca sanat eseri oluyor, ben yapınca çerçeveye ne gerek var oluyordu. babama kalsa okulundan metal bir çerçeve bulacaktı. inadım tuttu. gittim duvara yapıştırdım çalışmayı. kenarlarına da beyaz kağıttan şeritler yapıştırdım. gelelim asıl konuya, annem ne zaman yemek yemiyor musun diye sorsa hayır diye seslendim. içimden eveeeetttt diye haykırmak geliyordu, ancak bunu gururuma yediremezdim. sırf o çerçeve yüzündendi bu açlığım. en fazla 3 gün sürdü. 4. günde pes etmiştim. bu kadın beni benden daha iyi tanıyordu. ne zaman kapının üstüne baksam bu anı aklıma gelir. kıssadan hisse beyler, anneyle ufak tefek şeyler için surat yapmakta bir sakınca yok, ama ciddi bir kavga çıktığında gömleklernizi, pantolonlarınızı ütülemek size düşüyor. yine şanslıydım, çünkü o giysiler kavgadan önce yıkanmamış da olabilirdi.
