--spoiler--
Bir öğle vakti. Bitmeyen enerji (Güneş), kavuniçi bir top olmuş, trajik bir yangının küllerinden yeniden doğan şehrin ufuk çizgisinde, körfeze usul usul iniyor. Takvimler, 1923'ü gösteriyor.
Adres, numara 248, Kordon... Naim Palas... ikinci kat... Cumbada oturuyor Mustafa Kemâl. Sevmez fazla yemeği. Leblebi var yine önünde. Garson titriyor. Çünkü çocuk, Rum. Sesleniyor Gazi, şefkatli bir ses tonuyla:
- Vre Dimitri, gel bakayım.
Çocuk:
- Buyur Pasam, diyor, ş'lere dili dönmeyen, kırık dökük Türkçesi'yle.
Mustafa Kemâl, işgal sırasında izmir'e gelen Yunan Kralı Konstantin'i kastederek:
- Sizin Kosti, geldi mi buraya?
- Geldi pasam.
- Oturdu mu bu masaya?
- Oturdu Pasam.
- Güneş batarken rakı içti mi?
- içmedi Pasam.
Bu cevap üzerine Mustafa Kemâl, rakısından bir yudum daha alır ve gülümseyerek sorar:
- Eee, o zaman sormadın mı çocuk, ne halt etmeye almış izmir'i?
--spoiler-- *
