--spoiler--
az önce 115. bölümü tamamlayarak dizinin türkiye'de yanınlanmayan sonunu öğrenmiş bulunmaktayım.
yaklaşık 5 aylık izleme sürecimde. anthony brown'un ölmesine deliler gibi ağlayıp, gece annemle mi yatmadım, terry grandchester'la ayrılış sahnesinde ağlama krizlerine girip oda arkadaşlarımca dalga mı geçilmedim, az önce stear'ın ölümüyle sabah ezanına karşı yine mi ağlamadım... bu dizi çocuklara asla uygun değildir hocam, kazık kadar benim bile psikolojimi bozduysa.
dizi boyunca kurin denen o akıllı bıdık evcil hayvana özendim, bulaşık mı yıkamadı, kayıpları mı bulmadı, tehlikeleri mi haber vermedi... benim niye kurin'im yok diye isyan ettim.
sonunda candy çok sevdiğimiz bay albert'ın tepedeki prens olduğunu öğrenir. eh ne güzel sevinirim. ama terry grandchester? terry çok iyi çocuktu. serseriydi ama mükemmeldi, mızıkasına kurban. ama ama ya anthony brown? anthony hiç ölmemeliydi. çok sevmiştim ya ben onu. az mı ağladım, anthony on numaraydı! ay ama bay albert onu hep korudu. ama terry! ya anthony?
böyle bir diziydi, sonuç olarak tavsiye etmiyorum. herkes iyi herkes güzel. herkes ölüyor. acı, dehşet, ayrılık... ama candy mutlu. candy heeeeeep gülümsüyor. olan burda bize oluyor. küstüm oynamıyorum. anthony ölmeyecekti işte! *
--spoiler--
her şeye rağmen ölenle ölünmez, mutlu olmayı bil, gerekiyorsa vazgeç hayatına gülerek devam et mesajı veren dizi. kalbimizde yeri ayrıdır.
