Onu göğüsüme yatırıp saçlarını kokladığım günlerdi...
Tek kişilik yatağın yaz sıcağında bizi yakıp kavurmasından mı, yoksa birbirimizden sıkıldığımızdan mı bilmem, sürekli derin nefesler alan, hırlayan, bazen de ölü taklidi yapan bir öfkemiz vardı.
internetten, seksten, şapşallıktan ve parasızlıktan fazla, fazla nasibimizi almış, ortalama 7 - 8 ay boyunca haftada 2 - 3 gün aynı yastığa baş koymuştuk.
Bütün bunlar daha fazlasını yaşamış olanlar için hiçbir şeydi belki. Ama bizi heyecanlandıracak, kızdıracak, hatta yerden yere vuracak, belki mutlu ve mutsuz edecek kadar iyiydi.
Ağlamadığım ya da bir şeylerden şikâyet edip onu sinirlendirmediğim sürece başını o dijital ekrandan kaldırmasa da iyiydi. Sarılması, sıcaklığı, esprileri, kokusu, her şeyi fazla, fazla iyiydi.
Fakat çok iyi ve çok kötü şeylerin uzun sürmediği gibi bu da uzun sürmedi.
Hiç olmamış gibi,
Hiç uğraşılmamış gibi,
Tüm yalanları kabul edip "evet yalan söyledim" demeye bile değmeyecek gibi,
Kafaya bir tane sıkmak gibi,
Bitti.
