divan şiirlerinde sevgilinin saçlarının kokusunu aşığa ulaştırmaya yarayan, kimi zaman aşığın sevgilinin yüz vermeyişinin anlatıp dertleştiği sabah esen rüzgardır.
fuzuli'nin çok meşhur bir beyitinde de bâd-ı sabâ ile kurulan dostluk şu şekilde yer almaktadır:
ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge
ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı
