-yıl 1984 sıcak bir temmuz günü doğdum, resmi kayıtlar ve annemin söylemine göre ayın 12. günüydü.
-çok konuşan ve çenesi düşük bir insan oluşum, ''adam olacak çocuk bokundan belli olur'' misali 8 aylıkken konuşmaya başladım.
-yaşıtlarım ekmeğe mama derken, ben reklam repliklerini ezbere sayar hale gelmişim. tabi bu olayda bana kuş eti yedirilmesi de önemli bir faktörmüş. bir rivayete göre kuş eti yiyen çocuk çok çabuk konuşur ve çenesi düşük olurmuş, sanırım doğru.
-çocukluk dönemimi, ilkokul çağına kadar ankarada geçirdim, usul usul karbonmonoksit yağan bir şehirdi yılmaz erdoğan tabiriyle.
-ilkokul ve ortaokul dönemlerim yokluk içinde geçti diyebilirim (bkz: ajitasyon yapmak)*. ayakkabı boyacılığından, simitciliğe, pazarlarda sıcak yaz günleri su satmaya varana kadar ''ne iş olsa yaparım abi'' tarzı bir çocuk oluverdim.
-ortaokul yıllarımda tekstille tanıştım, konfeksiyon işçiliğinden, toptan mağaza terzgahtarlığına, ordan da büyük bir markanın mağaza müdürlüğüne kadar yükseldim *.
-bu silsilenin içinde aynı zamanda okumaya çalıştım, yani hem okuyup hem çalışan insan modeline cuk oturmaktaydım.
-ilerleyen yıllarda *kariyerimin doruk noktasında parakende satış ve mağazacılık kariyerimi noktalayıp yine tekstilin farklı bir kolunda ama farklı bir şekilde görev almaya başladım. babamın kurduğu şirkette kendi işimle iştigal etmeye başladım ve hala da devam etmekteyim.
-aynı dönemler içerisin de, hayatımın en güzel, en boktan, en yıkıcı ama en öğretici günlerini yaşadığım insanla tanıştım, terkedildim.
-prozac ve uyku ilaçları kullandım, hafif ruh, yarı insan modeli bir formatta o dönemleri geçtikten sonra hayata kaldığım yerden devam ettim. bir nevi film arasından sonra tekrar aynı koltukta yerini almak gibi bir şeydi.
-23 yıldır devam eden engelli hayat koşusun da hala ipi göğüslemek gayesi ile koşmaya devam etmekteyim.
-2006 yılının mart ayında tesadüfen uludağ sözlüğü keşfettim, bir girdim ve hala çıkamadım.
-aslında geçmişe dayalı hazan günlerim nedeniyle; bursadan, uludağ üniversitesinden, bursa iskender kebapçılarından, 16 plakalı arabalardan nefret etmeme rağmen, uludağ sözlükte yazarlıkla uğraşıyorum. işin en ilginç ve ironik tarafı da burası sanırım.
-uzun lafın kısası hayat her şeye rağmen devam etmekte. yani sözün kısası ya da otobiyografinin kısası show must go on...
