40 dereceyi bulan yaz günlerinde toplu taşıma araçlarını kullanıyorsanız, o aracı buharlaştırma özelliğine sahip olan insandır.
''hayır hani akciğer denen bir organ var haberiniz var mı? '' , '' fotosentez mi yapıyorsunuz hanfendi? '' benzeri cümlelerle bunalışınızı haykırmak istersiniz.ama dandiklik odur ki; koca otobüste onlarca insanın arasından bir anda sivrilip çıkmak hiç hoş değildir.ilk durak da ineyim de taksiye bineyim ya da yürüyüm artık diye düşünmeye koyulursunuz ki, duygularınıza tercüman olan bir ergen ortaya atılıverip günün kahramanı olmayı başarır:
- deyze, azcık camı aralasanda başka bi tarafımızdan nefes almayı kessek!
+ bana mı dedin? ben hastayım oğlum.ondan ...
oradan başka bir vatandaş:
-abla o zaman ne diye cam kenarına oturuyorsun?
ve otobüste uğultu çoğalır... bizim millet olarak böyle salak bir özelliğimiz var.birşeyden rahatsız oluyorsak, başka birinin dile getirmesini bekleyip, getirince de birden ve toplu olarak patlama anı yaşıyoruz.ilginç tabi.
