kendi hâlindeki sözlük yazarlığım süresince beni en çok etkileyen, okurken ağlamaklı bir hâl almama ve yoğun bir acıma duygusu hissetmeme sebep olan yegâne hadisedir.
şimdi efendime söyleyeyim bu şakirt arkadaşlar, lafa gelince "korkusuzca", "karma kaygısı taşımadan", "beğenilmek amacı gütmeden" yazıyorlar hep. dikkat ediyorum eksi karmalarını, açıklama yöntemleri bu oluyor genel itibariyle.
"biz doğruları söylüyoruz ya; ondan karmamız eksilerde..."
bak hele bak. hani kargalar sürüyle, kartallar yalnız uçar karizması yapıyorlar kendilerine totoşlar. tamam da akıllı ve sulak yerde yetişmiş şakirtlerim, karması artı olan adam gerçekleri yazmıyor mu yani? hayır ben biliyorum var böyle birkaç tane sağlam yazar.
hayır bir de bağlaç-ek ayrımını kafalarına vura vura yaptıramadığımız adamlar bu ağlaklıklara girişiyor.
sırf bu adamlar görsünler, öğrenebilsinler diye çaylaklık sürecinde ebesinin amı kadar uyarı levhaları koydu moderasyon sözlüğe. o bile etki etmiyor da vay efendim neymiş "doğruları söyleyenin, karması eksi olurmuş".
