aydınlık dünyanın şen insanları olarak karanlıkta yol arıyoruz, ufak bir ışık görüyormuş gibi umutlu.
gece ilerledikçe beyaz evlere yanılmışlık neşesi vuruyor, "tekno tekrar ediyor" ve murathan* bir dize fısıldıyor:
haftasonları kulüp ağzına kadar dolu
ama bu kalabalık ne çok yalnızlığa benziyor
herkes şefkat arıyor aslında
ama kibir izin vermiyor
durdukları yerde iki yana salınabiliyorlar ancak
kurtlarla dans edemiyor kimse
adımlar yetmiyor, kalpler yetmiyor
