ne kadar yürürse yürüsün aslında bu yolların hiç bitmeyeceğini anladığı andır. mutsuz olduğunda, acı çekerken hep güzel günleri hayal ettiğinin ama aslında hayallerinin gerçekleşmeyeceğinin farkına vardığı, mutluluk denen şeyin anlık ve dibi olmayan bir zaman dilimi olduğunu anladığı andır. insanların sayfalarca anlamlar yüklediği şeylerin aslında ne kadar boş ve gereksiz olduğunu anlar insan, birşeyleri anlamanın bile birşey değiştirmediğini, başı ve sonu olmayan bir labirentte yürüyüp durduğunu anlar. ilk kez karşıya değilde çevresine bakmıştır çünkü, etrafı karanlık ve dar, bastığı yerler çürük ve lime limedir. gökyüzü yoktur. durur orda,gözünü kapatır ve durur. havayı içinde hisseder, titrer, üşür, korkar. labirentten çıkmak ister, ama nerden geldiğini bile unutmuştur. bundan sonra ne kadar ilerlemeye çalışsa da hiçbirşey eskisi gibi olmaz iyi bilir bunu. ürkütücü nefesi teninde hissetmiş, bastığı yerlerdeki kırılan dal seslerini duymaya başlamıştır. gideceği yolun önemi kalmamıştır. bitsin diye yürür, o kadar.
