iyiliğin yalnızca maddi imkanlarla yapılacağını zannedenlerin düşüncesidir. ee manevi değerlerimize noldu? kimi zaman bir öğüt, kimi zaman içten bir tebessüm ile iyilik yapmış oluruz.
hatta bununla ilgili müthiş bir hikayede vardır efenim.
küçük kiz, hüzünlü bir yabanciya gülümsedi. bu gülümseme adamin
kendisini daha iyi hissetmesine sebep oldu. bu hava icinde yakin
geçmiste kendisine yardim eden bir dosta tesekkür etmedigini
hatirladi. hemen bir not yazdi, yolladi.
arkadasi bu tesekkürden o kadar keyiflendi ki, her ögle yemek yedigi
lokantada garson kiza yüklü bir bahsis birakti. garson kiz ilk defa
böyle bir bahsis aliyordu. aksam eve giderken, kazandigi paranin bir
parçasini her zaman köse basinda oturan fakir adamin sapkasina
birakti.
adam öyle ama öyle minnettar oldu ki; iki gündür bogazindan asagi
lokma geçmemisti. karnini ilk defa doyurduktan sonra, bir apartman
bodrumundaki tek odasinin yolunu islik çalarak tuttu. öyle neseliydi
ki, bir saçak altinda titreyen köpek yavrusunu görünce, kucagina
aliverdi.
küçük köpek gecenin sogugundan kurtuldugu için mutluydu. sicak odada
sabaha kadar kosusturdu. gece yarisindan sonra apartmani dumanlar
sardi. bir yangin basliyordu. dumani koklayan köpek öyle bir havlamaya
basladi ki, önce fakir adam uyandi, sonra bütün apartman halki;
anneler, babalar dumandan bogulmak üzere olan yavrularini kucaklayip,
ölümden kurtardilar.
Bütün bunlarin hepsi, bes kurusluk bile maliyeti olmayan bir
tebessümün sonucuydu.
