Bugünkü törende, daha güçlü, daha kendimizi açıklayabilen ifadeler bulabilirdik. aradan birisi çıkıp ermenileri biz katlettik diye bağırıp, ardından halk yine gaza gelip yine bağırmaya başlıyacaklar diye de korkmadım değil hani. ama her ikiside olmadı ve bugünün dolduruşuna gelipte bu tarz kendimizi ifade etme şeklimizle şimdiden acısını çekmeye başlıyoruz. Fransa da, belçika da, almanya da yaşayan yakınlarımız, akrabalarımız(akrabalarım) şimdiden bu konu hakkında yargılanmaya başladı. sokakta yine süzer şekilde bakışlar görmeye başladılar, yine sıkıntılar yine dertler yine itilmeler, yine dalga geçilmeler. ve bunlarıda yaşadıkları halkın en küçük sesinden, en büyük sesi olan medyasından görüyorlar. Yarınlarda ise acısı katmer katmer çıkacak olan şeylerin sadece başlangıcı ve bunlar dışardan, devlet sınırlarının içine geçmesi kadar sürmeyecek. şimdi şunu merak etmeden duramıyorum, bir düşünürü kaybetmek mi daha acı, yoksa bu kadar bilinçsiz dolduruşa açık olmamız mı? aslında cevap oldukça basit...
