Her gece başımı yastığa koyduğumda duyduğum histir. istemsiz duyduğum his. Düşünceleri ne kadar kovmaya çalışsamda gelirler. Ölüm şekilleri. Acaba nasıl ve ne zaman öleceğimi bilseydim daha mı kolay, iyi olurdu herşey? Yada ölümün nasıl birşey olduğunu daha önceden biliyor olsaydım nasıl olurdu ölüm şuan gözümde? Hala korkar mıydım ondan? Ölümden sonrası hakkında garanti fikirlere sahip olsaydım yada. Ah evet, ben kesin cennete gideceğim diyebilseydim. Daha fenası cennetin varlığından kesin olarak emin olsaydım. Daha daha fenası cennete inanıyor olsaydım kesinlikle cehenneme de inanmam gerekirdi. Ve ben cehenneme gideceğimi bilirdim o zaman. Çok karmaşık değil mi? Keşke ölenlerden birisi gelse ve aslında güzel birşey olduğunu, kuş gibi hafiflediğini mutlu olduğunu söylese. Belki o zaman ölmek isterdim. Yada yok hayır o zaman da istemezdim. Ne kadar acı çekersem çekeyim dünyayı seviyorum ben. Bu yaşam mücadelesini, bu koşuşturan günah işleyen insanları. Sevap işleyenleri. Ağlayanları, mutlu olanları gülenleri ve acı çekenleri. Dünyayı seviyorum. Üzüleceğini bilse bile garanti bildiği yerde kalmak varken bilinmezliğe neden bırakır insan kendini. Mutlu olmak için mi? Orada -öyle bir yer varsa- hissedeceğini nereden biliyor? Yoksa hissetmemek mutsuzluktan, acıdan daha mı iyi?
