ne kadar çok seversem seni, o kadar çok mutlu oluyorum. bu aşk değil. aşktan çok daha öte bir duygu.
düşünüyorum da, ne kadar zordu oysa sevmek. hele ki böyle uzaktan uzağa. ne yalan söyleyeyim, yürümez diyordum. sevmek istiyordum ama cesaretim yoktu. üstelik böyle zor bir ilişki, aklımın ucundan bile geçmiyordu. o kadar yorgun, o kadar kırılmış, o kadar korkaktım ki sevmeye. ve aslında o kadar açtım ki sevilmeye.
eğer şu an, şu dakika, şu satırları yazarken bile ellerim titriyor, gözlerim doluyorsa, boğazım düğüm düğüm, içim düğün yeri gibi oluyorsa bunun nedeni sensin.
sen.
sen.
sen benim bütün kelimelerimsin aslında. söylemek isteyip söyleyemediğim her şeysin. bazen umutsuzluğumsun. bazen kızgınlığımsın. bazen kocaman bir korkusun benim için. ifade edemediğim her şeysin.
ama en çok, herkesin imrenerek bana bakmasını sağlayan gülümsememsin. içimdeki, yüreğimin her köşesindeki cennet bahçesisin.
ve her şeyin başlaması için bana kuvvet veren cesaretim, dermanım kalmadığında beni kollarımdan tutup beni kaldıran dayanağımsın.
sen huzursun. aklıma her geldiğinde beni kendimden geçiren aşksın. yalnızlığımı korkmadan yaşayabileceğim tek dostumsun.
seni kaybetmekten korkmuyorum desem yalan olacak. aslında yazdığım ve yazamadığım her şeyden biraz daha fazla bir şey ifade ediyorsun benim için. her güzel şeyden biraz fazlası var sende sanki. belki bu yüzdendir korkum. beni bilirsin, yere göğe sığdıramam seni. korkmam kendimi sana anlatmaktan, seni sana anlatmaktan. şımar istediğin gibi. aslında daha fazlasını hak ediyorsun ya, elimden gelen şimdilik bu kadarı sevgili. ama bundan sonrası için de söz vermek zorlamayacak senle yanıp tutuşan kalbimi.
ben,mutsuzluğumu seninle paylaşarak dağıtabilirim. acımı seninle paylaşarak azaltabilirim. ben seni değil etrafımda, yöremde yakınımda; gece rüyamda, gündüz hülyamda bile görsem, melek olur uçarım mutluluğumdan. aklımdan hiç çıkmadın ya, çıkmıyorsun ya, belki ondandır, 2 sene 7 aydır yerden metrelerce yüksekte yaşamamın nedeni...
