topu topu iki aycık baktım. sabah bahçede kahvaltı ederken buldu annem onu.. aslında hayatını çok nadir yere konarak ve hep uçarak geçiriyordu. ayakları yürümek için yetersizdi. ayy çook yazık nidalarıyla başlarda hobi niyetine eve getirdim. biraz araştırınca evcil bir kuş olmadığını öğrendim. internette fotolarını yayınlayıp yardım talep ettim. bi bilen çıktı.. bu kuşları koruma derneği varmış. latince adı apus swift bizim topraklarda ebabil diyoruz..
ilk bir kaç gün yemedi önüne konanları. sonra bir arkadaşım dediki elinle ver belki anne sevgisi arıyordur. elimle yedirmeye çalıştığım ilk gün başını göğsüme uzatmaya çalıştığını farkettim yakına getirince başını göğsüme bir dayayışı vardı ki...
sonra aramızdaki bağ gelişti. sürekli boynuma tırmanıp orda yaşamaya başladı... sabahları uçamadığı için yatağıma tırmanıp boynumu gagalayarak uyandırır oldu.. uzmanlar uyardı yanlış dedi. doğaya salman lazım dedi onun yeri senin yanın değil dedi. ben ona kızım demeye başladım. ben kızım dedikçe o yaşamaya çalıştı.. ara ara uçma egzersizleri yaptırdım. bir gün belirledim ve o gün doğaya salmaya karar verdim.. ama olmadı tam onu salacağım gün sabah kaldırmadı beni, sepetine baktım titriyordu. avucuma aldığımda anladım bir başka şekilde uçacağını.. tam 3 buçuk saat titredi ve can çekişti. ben kızım dedim o kızımı her duyduğunda o haliyle uçmaya çalıştı. hayatımda yaşadığım en berbat tecrübeydi. tamamen titremeleri bitti son çırpınışınıda yaptı.. ve ben evet itiraf ediyorum eşşek kadarım, işyerinde kaş çatan bazen şahinleşen biriyim... işte ben oturdum gözyaşlarım tükenene kadar ağladım. ona ait ne varsa o gün onunla birlikte toprağa gömdüm. uzunca bir süre boynumdaki sıcaklığını aradım, sabah boynumu gagalamasını özledim. ne zaman aklıma gelse gözlerim doldu. (ki şu an bile doldu). ve böyle şeyleri aşırı duygusallık diye yeren ben o zamandan beri evdeki hayvanı öldü diye ağlayanı hiç yadırgamadım.
