bundan iki yıl önce yaşadığım tecrübedir. benim dışımdaki bütün bahçeşehir üniversitesi'nde okuyan arkadaşlarım(!) ve onların arkadaşları arasında yeterince ezilmem yetmiyormuş gibi starbucks'a girip ne içeceğimin sorulmasına karşılık "sıcak çikolata" cevabımla onları dumurdan dumura soktuğum tecrübedir. şimdi dönüp arkama bakınca ben de dumur oluyorum orası ayrı. o zaman fakirdik ama mutluyduk be sözlük. şimdi iki günde bir starbucks'ta takılıyorum da noluyor? her gün dert, her gün çile. çok yalnızım sözlük.
