arkadaşın yanına yol almak üzre şehirlerarası otobüsteydim. ankara'ya kadar bağımsız federe bir şekilde huzur dolu yol aldıktan sonra, aşti'de yapılan aktarmada yan koltuğuma özerklik tanındı. oldukça esmer bir üniversite öğrencisi. merhaba'yla yetinmeyip kusulan bilinç, memleketteki konjonktür, yaklaşan seçim vs. bla bla. donuklaşan kanıma inat, kanı kaynayan bir genç. ve olağanüstü bir gelişme ; terminale yaklaşmak üzreyiz !
- abi feysbuk var mıydı sende?
- vardı fakat sıkılmıştım, kapattım.
- vaaaay, artist abime bak benim.
dalgakıranda, içtiğim şarabın etkisiyle, poyraza inat ceketimi çıkartıp gömlekle kalmam üzerine, arkadaşımın "vaaay artist" demesi geldi aklıma. arkadaşım haklıydı. hava soğuksa ve varsa ceketin, çekeceksin onu üzerine. fakat otobüsteki 2 perdelik yol arkadaşım ne denli haklı, beyni nerede saklı, bilemiyorum.
