siyah beyaz sayfalara yazı yazmayı öğrendiğimin ilk akşamı belkide...
şimdi ya da sonra zamanın kendi yetersizliği beni engellemeyecek. bi' his uyandıysa; silinebilir bi' yazı olarak kalacak, soracak, kendi içinde ağlayacak, ya da inceden bi tebessüm.
fotoğraflar mı insanı çelen nicel duygular derler ya...? yo hayır derim olası yüksek ihtimal, kimsenin anlamadığı "his" der geçerim. onlar bana güler ya ben yine ses çıkarmam.
yalnızlık hangi denklem üzerine kurulu ki bi değer verilsin. başımı hafif kaldırıp baktığımda karışık bi yazı dizisinden, gördüklerim uzunca bir zaman bi tek bana ait olan endişelerim. beklediğim zamanın göz kırpmaları gelmese de; aklımda, kulağımda ve endişeli masaüstümde hep aynı ezgi kalacak; my woman...
