diyarbakır'da oturmuyorum. istanbul'da yaşıyorum. haberleri izliyorum mümkün mertebe. her farklı görüşü saygıyla dinliyorum. kimseyi etiketlemiyorum. hayatın merkezine insanı koyuyorum. bakıyorum elinde taş çocuklar, molotof kokteyli tutan bıyığı yeni ter tutan ergenler. ülke savaş alanı mübarek, yakılan yıkılan hayatlar, yanan sönen ocaklar. küçücük çocuklar insan hayatının değerinin farkında bile değilken neyin savaşı için mücadele edebilirler? güldürmeyin insanı.
