şöyle kalkmışsın saat 7'de... hazırlamışsın kahvaltını; domates, peynir, simit ve çay... almışsın gazeteni eline, açmışsın televizyonu, hafif kısık seste güzel bir müzik çalıyor. yavaş yavaş çayını yudumluyorsun, az sonra yiyeceğin simitin tadı şu an ağzında aslında... evdekiler de yavaş yavaş kalkıyor, sabah en erken kalkan kişi olarak bütün sorumluluğu üstünde hissediyorsun... kahvaltını bitirdikten sonra hanımı ve çocukları da alıp sabah koşusuna gidiyorsun. yanına eski dostların, iş arkadaşların gelmiş, muhabbet almış başını gidiyor. çocukların başında hanım bir yandan küçük oğlana ''yavaş oğlum düşeceksin'' diye seslenirken bir yandan da egzersiz hareketlerine devam ediyor. güne muhteşem başlamanın verdiği enerjiyle diğer saatlerin gelmesini bekliyorsunuz ve hayata olan bağlılığınız artıyor. peki bunu hangimiz ne kadar yapabiliyoruz? şahsi fikrim bunu yapan insan sayısı hergün baz alındığında 10000 kişi var ya da yok. peki yarın sabah keyfi yapabileceğimizin sözünü kendimize verebiliyor muyuz? iş, okul, koşuşturma derken birden hayatın sinir ve stres topunda kendimizi buluveriyoruz. keşke diyorum keşke sabah keyfini yapabileceğim bir ülkede yaşama şansına sahip olabilseydim. keşke hayata daha bağlı olabileceğim bir ortamda doğup büyüseydim.
