4 yıllık bi ilişkiyi bitirmek gibi bi şey. hepsi aynı duygular aslında. karın ağrısı, sıkıntı hat safhada sonra bi ben nereye düştüm şaşkınlığı... ve en önemlisi alışkanlıklara elveda. uzun süren ilişkilerde insan tek sevgili olmuyor çünkü, cidden eş dost amca dayı mı diyim nasıl anlatıyım bilemiyorum ama dert ortaağı, kötü günde arancak kişi, sinirlendiğinde güldürecek, öfkelendiğinde sinirini çıkaracağın kişi oluyor.
bu yüzden uzun süreli ilişkileri 4 yıl geçmeden bi ad konulmalı eskilerin tabiriyle. yoksa hep aynı olaylar kısır yapıyor ilişkiyi. ne kadar eğlenceli, ekşınlı insanlar olsa da iki tarafta bi gerilmeler oluşuyo. çünkü hep aynı tepkilerden doğan bi alışkanlık duygusu ilikinin ortasına oturuyo.
kangren oluyo ilişki söz gelimiyle... ya kopup terketmek istiyorsun sevgiliyi ya da ona braz daha katlanmak. sevgi bi yanda babasız kalmış çocuk gibi bakıyo sana ama sevmek de yetmiyo. seviyorum diyosun kendine, ama kavgalar artık baş ağrısı veren tadı buluyo.
kangren olmuş o ilişkiyi kesmenin tam zamanı geliyo sonra. ya o bacağı keseceksin kurtulup atacaksın bu dert deryasından bi nebze de, ya da o acı bütün vücudu saracak...
sürekli başa dönmenin sonucu bunlar, çok iyi birbirini tanıyan çiftler artık her şeyi tahmin ettikleri için, bi bezginlik oluyor. 5 bile değil; 4 seneden sonra hala bi ilişki yürüyorsa ya nişanlanmalı ya da başka bi yola girilmeli, bitmeye mahkum gibi görünür yoksa.
keşfetme arzusu doruk noktaya ulaşmış bi ilişkide, öğrenilcek hiçbi şey yoksa ya vücudu kangren yapmalı ya da kalbi...
