şöyle bir gerçek var ki, hayatını beraber geçireceğin birini bulamadıktan sonra evlenmenin bir anlamı yok. eskiden insanların bildiği çok şey yoktu, dertleri yoktu. o yüzden küçük yaşta evlenip çocuk yaparlar, hayata atılırlardı. ama bugün artık öyle değil. herkes birbirine kapılarını kapatmış. kimse kimseye güvenemiyor. ben güvenebileceğim birini bulsam, şimdi evlenirim sorun değil. (önemli not: ne kadınım ne de 30 yaşındayım.)
benim planım ise, 30 yaşıma geldiğimde* bir eşe ve çocuğa sahip olmak. bunu yapabilirsem kendimi şanslı göreceğim. ama 30 yaşındaki bekar kız illa ki kız kurusu/evde kalmış değildir. insanları böyle davranmaya iten sebepler var...
