yarın akşam saatlerinde yapmayı planladığım olaydır. bu apartman sakinlerinin(gerçekten de sakinler) hiç mi okuyan çolukları çocukları yok amk. her gün düzenli olarak yok efendim biber kızartmaları, yok kavurmalar bilmem ne börekleri yapıyor, kokularıyla apartmanda terör estiriyorlar. hiçbiri de demiyor ki ulan bu çocuklar öğrenci bir tabakta şu garibanlara götürelim nolacak onlar da ana baba kuzusu.ama gram ses çıkınca biz de genç olduk demeyi iyi bilirler. bu sebeptendir ki yarın kazanla makarna yapıp bütün dairelere dağıtacam belki yüzleri kızarır. onlarda bir gün makarna yesinler de görsünler öyle kolay mıymış.
edit: operasyon sınav engellerine rağmen gerçekleşmiştir. finalmiş projeymiş yağmurmuş çamurmuş demedim o makarnayı yaptım ve yola koyuldum. enterasan bir şekilde hiç bir nur yüzlü teyzenin yüzü kızarmamıştır. sanki o yemekleri onlar yapmamış ve sanki yaptığı her şeyi bize de yollamış gibi tabağı alıp kapıyı kapattılar. sadece sağ alt komşumuz çok şaşırdı ama o da sormadı bir şey. yani özetle komşular büyük resmi göremediler ama olsun yüzsüzlüğe devam diyorum ve giden tabaklardan bir şeyler döner belki umudumu taşıyorum.
(bkz: bu da mı gol değil)
