zap suyuna paralel koşmalardan oluşurdu sevdalarımız. güneşin yakıcılığında çığlıklar atardık karşı kıyıya. siyaha çalan tenlerimiz birbirine hasret, daha bi yanardı sudan yüzümüze parlayan güneş ışığıyla. burnumuza kadar ulaşıp dudaklarımızı görmeye gücü yetmeyen ter damlaları yeri boylardı koşmaların eylemsizlik kanunuyla. ve bilinmeyen ivmesiyle kalbimizin. dayanamayıp atardık kendimizi soguk zap nehrine. üşümek nedir bilmezdik. derin dalgalı sularda ölüme inat yüzerdik. bir yanda güneşin cehennem yakıcılığı, bir yanda zap suyunun cennet ırmağı. ben soğuk suyu tercih ettim. kim cehennemi ister ki?
şimdi heryerim apartman dolu. ankaranın bilinmez yollarında. karanlık sokaklarında. dar yolun sağ tarafında 5 katlı bir apartman oturduğum yer. gene yaz. gene sıcak. zap nehri yok beni serinletecek. ve soğuk suyun aksine tepesinde koskoca güneş enerjili iğrenç tuğladan çatısı var apartmanın. duş var ama. çok ta kötü sayılmaz belki de. şansımı denemek istiyorum. giriyorum duşun altına. soğuk suyu açıyorum. gözlerimi kapatıp zap nehrini hayal ediyorum. benimle beraber koşan hayali sevgilim yok karşı kıyıda. terimde ise çocukluğumun masum kokusu yerine çok çalışmışlığın verdiği yorgunluk kokusu var. herşey çok farklı. duştan akan su ise rahatlatamıyor beynimi. dalgalı akıntılarda yüzmek istiyorum. buz gibi sularda.
